Ο χαρταετός

Η κατασκευή, το έθιμο και η ιστορία του χαρταετού

Ο χαρταετός είναι μια ελαφριά κατασκευή σκοπός της οποίας είναι να πετά με τη βοήθεια του αέρα. Κρατιέται από αυτόν που τον πετά μέσω της καλούμπας, ενός λεπτού σχοινιού. Ο σκελετός του χαρταετού κατασκευάζεται από ελαφρύ ξύλο, καλάμι ή πλαστικό, ενώ το μέρος που φέρνει αντίσταση στον αέρα από πλαστικό φύλλο ή χαρτί.
Σημαντικά σημεία του χαρταετού για επιτυχημένο πέταγμα είναι: τα ζύγια της καλούμπας,  τα ζύγια της ουράς και το μέγεθος της ουράς.
Οι χαρταετοί φτιάχνονται σε τεράστια ποικιλία σχημάτων. Παραδοσιακό σχήμα στην Ελλάδα είναι αυτό με τον εξάγωνο σκελετό.
Την Καθαρή Δευτέρα, λοιπόν, ο ουρανός (καιρού επιτρέποντος) γεμίζει με χαρταετούς. Είναι ένα πολύ ωραίο πανελλήνιο έθιμο στην αρχή της Σαρακοστής. Μικροί και μεγάλοι, προσπαθούν να πετάξουν την πολύχρωμη, χάρτινη ιπτάμενη φιγούρα τους, όλο και πιο ψηλά!
Αναρωτηθήκατε όμως ποτέ, πώς και από πού ξεκίνησε το έθιμο του πετάγματος του χαρταετού;
Η επικρατέστερη άποψη πηγάζει από τα βάθη της Ανατολής. Στους ανατολικούς λαούς η τέχνη της κατασκευής χαρταετών τελειοποιήθηκε, φτάνοντας στο σημείο να φτιάχνουν «ιπταμένους» δράκους, πουλιά, ψάρια, ζώα. Ήταν ένα κομμάτι τις πίστης τους, στις περισσότερες περιπτώσεις. Οι λαοί αυτοί στόλιζαν τους χαρταετούς με ευχές και επιθυμίες και, πετώντας τους, τις έστελναν όσο πιο κοντά μπορούσαν στο θεό. Κάποιες φορές σήκωναν πολλούς μαζί αετούς στον ουρανό, με συνοδεία ύμνων, σαν προσευχή και ικεσία στους θεούς τους. Στην Κίνα, ακόμα και σήμερα, πιστεύεται  ότι το πέταγμα των χαρταετών διώχνει μακριά την κακή τύχη.
 Στην αρχαία Ελλάδα, υπήρξαν δείγματα προσπαθειών κατασκευής αετών. Αναφέρεται ότι ο αρχιμηχανικός Αρχύτας (440 - 360 π.Χ.), ένας μαθηματικός από τον Τάραντα, μαθητής του Πυθαγόρα που ασχολήθηκε και με πτήσεις, χρησιμοποίησε στις μελέτες του τον χαρταετό. Επίσης σε ελληνικό αγγείο της κλασικής εποχής, υπάρχει παράσταση κόρης, η οποία κρατά στα χέρια της μια λευκή σαΐτα από το νήμα της, έτοιμη να την πετάξει.
Στην Ευρώπη ο χαρταετός εμφανίζεται γύρω στο 1400 μ.Χ. Τον έφεραν εξερευνητές που είχαν επιστρέψει από την Ασία. Βέβαια εκείνοι οι αετοί δεν ήταν όπως τους ξέρουμε σήμερα. Κι αυτό γιατί για να γίνει ο χαρταετός χρειάζεται πολύ και λεπτό χαρτί, το οποίο ήταν είδος πολυτελείας εκείνη την εποχή. Γι αυτό, οι αετοί κατά την διάρκεια του Μεσαίωνα, ήταν φτιαγμένοι από πανί, όπως τα πανιά των πλοίων.
Το 1752, ο Βενιαμίν Φραγκλίνος, διαπίστωσε με την βοήθεια ενός αετού, τον ηλεκτρισμό της ατμόσφαιρας και έφτιαξε το αλεξικέραυνο.
Το πέταγμα όμως του χαρταετού την Καθαρή Δευτέρα, δεν παύει να είναι ένα όμορφο έθιμο, ένα πανηγύρι χρωμάτων στον ουρανό, που το χαιρόμαστε όλοι. Κι ακριβώς επειδή είναι ένα έθιμο που μας δίνει χαρά, είναι ανάγκη να το διατηρήσουμε.

Καλό ... πέταγμα λοιπόν και καλή Σαρακοστή!

Αποκριάτικος χορός του Συλλόγου Γονέων

 Το Σάββατο 1 Μαρτίου 2014 και ώρα 3 μ.μ. ο Σύλλογος Γονέων & Κηδεμόνων του Σχολείου μας, διοργανώνει τον καθιερωμένο ετήσιο αποκριάτικο χορό, στο Studio Πιθάρι (Γιαννούζι Αγρινίου). Πάρτε μαζί τους φίλους σας και το κέφι σας  και διασκεδάστε στους ρυθμούς της μουσικής.Θα κληρωθούν και πολλά δώρα!
Τιμή ατομικής πρόσκλησης 5€.

Το παραμύθι της Μέρας και της Νύχτας

Ένα όμορφο παραμύθι για την ομόνοια και την αγάπη

Μια φορά κι έναν καιρό, στα πολύ παλιά χρόνια, ζούσε ένας μυλωνάς με τη γυναίκα του στην άκρη του κόσμου. Ο καλός ο μυλωνάς έμενε σ’ ένα σπιτάκι δίπλα στο ποτάμι, αλλά τον πιο πολύ καιρό τον περνούσε στο μύλο του, έναν μεγάλο πέτρινο ανεμόμυλο που άπλωνε τα χέρια του μέχρι ψηλά στον ουρανό.
Εκείνα τα χρόνια, ο βασιλιάς Ήλιος έκανε δύσκολη τη ζωή των ανθρώπων. Για βδομάδες μπορεί να θύμωνε και να κρυβόταν και τότε ο κόσμος σταματούσε τις δουλειές του, άφηνε τα ζώα καταμεσής στα χωράφια κι έτρεχε στο σπίτι του. Μέσα στο σκοτάδι πολλοί έχαναν το δρόμο τους, τα παιδιά παρατούσαν τα παιχνίδια τους και γκρίνιαζαν όλη μέρα κλεισμένα μέσα στους τέσσερις τοίχους.
Άλλοτε πάλι ο βασιλιάς Ήλιος καρφωνόταν στον ουρανό και δεν το κουνούσε ρούπι για μήνες. Οι αγρότες δούλευαν για τόσες πολλές ώρες και δεν καταλάβαιναν ότι έπρεπε να σταματήσουν για να ξεκουραστούν, ώστε πολλοί κοιμόντουσαν όρθιοι δίπλα στα ζώα τους. Οι βοσκοί κυνηγούσαν τα μαντρώσουν τα κατσίκια τους, αλλά εκείνα δεν σταματούσαν τα παιχνίδια στις πλαγιές κάτω από τον φωτεινό Ήλιο. Οι γυναίκες φώναζαν που έκαναν ολημερίς δουλειές, σκούπισμα, μαγείρεμα σφουγγάρισμα και δεν είχαν χρόνο και διάθεση να καθίσουν δίπλα στη φωτιά και με το λιγοστό φως να κεντήσουν την προίκα τους ή να φτιάξουν πλεξούδες τα μαλλιά τους για να γίνουν όμορφες.
Ο καλός ο μυλωνάς, όμως, ποτέ δεν βαρυγκωμούσε, ποτέ δεν γκρίνιαζε. Όταν είχε συνέχεια φως, καθόταν στο μύλο του κι άλεθε τα ξανθά σιτάρια κι απ’ την καρδιά τους έβγαινε το ψωμί του κοσμάκη. Όταν έπεφτε σκοτάδι, κλεινόταν στο σπιτάκι του με την κυρά του και μπροστά στο τσουκάλι που άχνιζε, λέγανε ιστορίες. Ο βασιλιάς Ήλιος έβλεπε το αγαπημένο ζευγάρι μα πιο πολύ άκουγε την αγαθή μυλωνού που είχε πάντα ένα γλυκό λόγο στο στόμα. Ένα πράγμα μόνο την πίκραινε: ότι δεν είχαν παιδιά για να τα στολίζει, να τους λέει παραμύθια, να τα μαθαίνει τραγουδάκια και να τα νανουρίζει όταν θα έπεφταν κουρασμένα από τα παιχνίδια στα κρεβατάκια τους.
Ένα πρωινό που ο Ήλιος είχε βγει για σεργιάνι πάνω από τον κόσμο, ξανάκουσε τα μοιρολόγια της μυλωνούς. Ράγισε η καρδιά του κι έτσι της έστειλε ένα περιστέρι μ’ ανθρώπινη λαλιά για να την παρηγορήσει:
-Σώπα κυρά μου, της είπε δασκαλεμένο το περιστεράκι. Σώπα κι άλλοι που έχουν παιδιά έχουν μεγάλα βάσανα.
- Πουλί μου, είναι μεγάλος ο καημός μου. Όχι ότι έχω παράπονο από τη ζωή μας. Αλλά αυτό με τρώει.
- Αχ κυρά μου, φαντάσου ο έρημος ο Ήλιος κοτζάμ βασιλιάς κι έχει χάσει το μπούσουλα από τις δυο κόρες του, τη Μέρα και τη Νύχτα. Τον έχουν τρελάνει τόσο που άλλοτε ξεχνάει ν’ ανατείλει κι άλλοτε να δύσει. Δύσκολα κορίτσια και κακότροπα.
- Περιστέρι μου, να τα ‘χα εγώ τα κορίτσια του κι ας μου κάνανε τη ζωή μου μαρτύριο! είπε τότε η μυλωνού στο πουλί χωρίς να ξέρει ότι ήταν βαλτό από τον Ήλιο.
Όταν το άκουσε ο Ήλιος πήρε τη γρήγορη απόφαση να ευεργετήσει την μυλωνού για την καλή κι υπομονετική καρδιά της, αλλά και να βάλει μια τάξη στο βασίλειό του που κόντευαν οι δυο του κόρες να το γκρεμίσουν συθέμελα, παίρνοντας στο λαιμό τους όλα τα ζωντανά και τα άψυχα του κόσμου. Έτσι, μια και δυο, έδωσε ανθρώπινη μορφή στις πριγκίπισσες του και τις έστειλε μέσα σε δυο καλαθάκια μπροστά στο κατώφλι της μυλωνούς.
Μέσα στον ύπνο του το ζευγάρι άκουσε στην εξώπορτά του φωνές μωρών κι άνοιξε τρομαγμένο το σιδερένιο μάνταλο. Όταν είδαν τα δύο κοριτσάκια, ένα ξανθό και κάτασπρο κι ένα με μαύρα μαλλιά και σκοτεινά μάτια, δεν πίστευαν ότι μια τέτοια τύχη είχε χτυπήσει τη δική τους πόρτα. Τότε, φάνηκε ξανά το περιστέρι και τους είπε με την ίδια λαλιά:
-Είναι το δώρο του βασιλιά σε σας που είσαστε οι πιο πιστοί και καλόκαρδοι από το βασίλειό του. Σας δίνει τις κόρες του για όσο θα ζείτε και σας ζητά να τις κάνετε να μάθουν να σέβονται τους γονείς, να υπακούνε και να νιώθουν ευγνωμοσύνη για όσα τους έχουν δοθεί. Όταν θα μεγαλώσουν, θα γυρίσουν ξανά πριγκιποπούλες στο βασίλειό του, αλλά, όπως ελπίζει ο πατέρας τους, με περισσότερο μυαλό.
Όσο μεγάλωναν τα δυο κορίτσια λες και η χαρά είχε μπει μέσα στο σπίτι του μυλωνά και της γυναίκας του. Αλλά αν κι η μυλωνού έδειχνε γλύκα και υπομονή με τα καπρίτσια τους, η Μέρα και η Νύχτα συνέχεια μαλώνανε, ποια είναι η πιο όμορφη, η πιο άξια, η πιο ικανή, κάνανε ζημιές και βάζανε σε βάσανα και το βασιλιά πατέρα τους και τους ανθρώπινους γονείς τους.
Ο Ήλιος συνέχιζε να ζαλίζεται με τις φωνές και τους καυγάδες τους, σκόρπιζε το σκοτάδι και πάγωνε ο κόσμος από το κρύο ή καιγόταν το πελεκούδι από τις καυτερές αχτίνες του. Η μυλωνού δεν είχε μετανιώσει ούτε στιγμή για τις κόρες που της είχαν δοθεί, αλλά ο μυλωνάς έσπαγε το κεφάλι του για να δει πώς θα έκανε τα κορίτσια του να μονοιάσουν και να είναι αγαπημένα.
Μια μέρα, ο μυλωνάς αποφάσισε να πάρει μαζί του στο μύλο τη Μέρα. Πήραν μαζί τους φαγητό και νερό και κάθισαν με τις ώρες αλέθοντας το αλεύρι του κοσμάκη.
-Είσαι μια άξια κόρη, προκομμένη και αγαπάς τη δουλειά και τη δημιουργία, την παίνεψε ο μυλωνάς. Εσύ, όταν θα γίνεις βασιλοπούλα, θα πρέπει να φροντίζεις τους ανθρώπους με το φως σου, να καρπίζεις τα χωράφια, να βοηθάς τα παιδιά να πηγαίνουν στο σχολείο και να μαθαίνουν γράμματα. Όλα είναι στο δικό σου χέρι και πρέπει να χαίρεσαι που θα έχεις τόση δύναμη και θα κάνεις καλό στον κόσμο.
Τότε, για πρώτη φορά, η Μέρα μαλάκωσε και έδωσε το χεράκι της στο μυλωνά, όταν γύρισαν κουρασμένοι πίσω στο σπίτι τους.
Όταν επέστρεψαν στο σπίτι, βρήκαν τη μυλωνού να κάνει πλεξίδες τα μαύρα μαλλιά της Νύχτας και να της τραγουδάει ένα όμορφο νανούρισμα. Κουρασμένη η Μέρα έφαγε κι έπεσε να κοιμηθεί. Τότε ήρθε η σειρά της Νύχτας. Ο μυλωνάς την πήρε από το χέρι και βγήκαν μέσα στο δάσος. Η Νύχτα άκουγε τους ψίθυρους των ξωτικών, το μουρμούρισμα του ρυακιού κι όλο και περισσότερο μαγευόταν.
- Αυτό είναι το δικό σου βασίλειο, της είπε τότε ο μυλωνάς. Εσύ, όταν θα γίνεις βασιλοπούλα, θα καρφώνεις στα μαλλιά σου τα φωτεινά άστρα, θα χαρίζεις την ξεκούραση στον εργάτη, τα όνειρα στα παιδιά, τον έρωτα στους αγαπημένους. Θα σε τραγουδήσουν πολλοί και θα σε αγαπήσουν περισσότεροι. Χωρίς εσένα ο κόσμος θα είναι μισός. Η μοίρα το έφερε να είσαστε με την αδερφή σου δεμένες. Δεν μπορεί η μια να κάνει χωρίς την άλλη. Μόνο έτσι θα ζήσει καλύτερα κι ο κόσμος.
Η Νύχτα, αν και κοριτσάκι, με τη σοφία των αιώνων της, κατάλαβε πόσο δίκιο είχε ο μυλωνάς. Όταν γύρισαν πια στο σπίτι, χαμογέλασε στη Μέρα που είχε μόλις ξυπνήσει κι έπεσε να κοιμηθεί στην αγκαλιά της μυλωνούς.
Η Μέρα και η Νύχτα ζήσανε μαζί με το μυλωνά και τη γυναίκα του μέχρι τα βαθιά γεράματα των ανθρώπινων γονιών τους, έμαθαν να αγαπούν τους ανθρώπους και τα ζώα, να φροντίζουν τη φύση και να υπακούνε στον ουράνιο πατέρα τους. Ο Ήλιος τις έβλεπε από ψηλά και καμάρωνε για τις μυαλωμένες κόρες του, καταλαβαίνοντας ότι είχαν μάθει το μάθημά τους και ήξεραν πια τον προορισμό τους.
Κι έτσι, μετά από πολλά χρόνια, η Νύχτα και η Μέρα ξαναγίνανε βασιλοπούλες στο βασίλειο του Ήλιου και μονοιασμένες κυβερνούσαν από κει και μετά τις ζωές των ανθρώπων.

Πηγή: www.diakonima.gr 

Διδακτική επίσκεψη αγάπης!

Επίσκεψη αγάπης πραγματοποίησαν οι μαθητές της Δ1 και Δ2 τάξης στο "Χαμόγελο του παιδιού", στο Δ.Δ. Καλυβίων. Σκοπός της επίσκεψης ήταν να δουν από κοντά τη φιλανθρωπική αυτή οργάνωση και να βιώσουν την προσφορά ανθρώπων προς το συνάνθρωπο. Τα παιδιά είχαν την ευκαιρία να ενημερωθούν από τη Διευθύντρια κ. Νεκταρία Φελέκη, για το πνεύμα του εθελοντισμού, την ηθική και υλική στήριξη που προσφέρει ο οργανισμός σε παιδιά που στερούνται βασικά αγαθά της ζωής, για τις δεκάδες δράσεις του για τη φροντίδα και την προστασία της σωματικής και ψυχικής υγείας των παιδιών αυτών.
Ως ελάχιστη προσφορά στο έργο του "Χαμόγελου", οι μαθητές κατέθεσαν το περιεχόμενο του κουμπαρά τους, που είχαν τοποθετήσει στην τάξη τους για το σκοπό αυτό.     

Πήγατε εκδρομή, έμαθα...

                                                κι εμείς εκδρομή πάμε!

Τα παιδιά του Νεπάλ χαμογελούν! Δείχνουν ευτυχισμένα γιατί δεν ξέρουν τι τους λείπει. Χαίρονται με το κάθε απλό παιχνίδι. Τα παιδιά του Νεπάλ αρχίζουν τη δουλειά από μικρά και μεγαλώνουν σε σκληρές συνθήκες…

Διδακτική Επίσκεψη

Το  Τμήμα Αιμοδοσίας του Γενικού Νοσοκομείου Αγρινίου επισκέφθηκαν οι τάξεις Ε΄ & ΣΤ΄ του Σχολείου μας στο πλαίσιο σχετικού προγράμματος για την υγεία.
Οι μαθητές είχαν την ευκαιρία να ενημερωθούν από τη Διευθύντρια του Τμήματος, ιατρό κ. Πουρνάρα  Βασιλική  τον αναπληρωτή Δ/ντή κ. Σελιμά Ιωάννη και το υπόλοιπο νοσηλευτικό προσωπικό, για τους μηχανισμούς της αιμοληψίας, τις ομάδες αίματος, τη συντήρηση του αίματος, την εθελοντική αιμοδοσία και τη σημασία της στη σωτηρία της ζωής των ασθενών.
 Τους ευχαριστούμε όλους και τους ευχόμαστε καλή δύναμη στο δύσκολο έργο τους.

15 Φεβρουαρίου. Παγκόσμια Ημέρα κατά του Παιδικού Καρκίνου

Η Παγκόσμια Ημέρα κατά του Παιδικού Καρκίνου γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 15 Φεβρουαρίου, με πρωτοβουλία της Διεθνούς Ένωσης Γονέων με Καρκινοπαθή Παιδιά (ICCCPO), για την ενημέρωση της διεθνούς κοινής γνώμης για τις παιδικές νεοπλασίες (καρκίνο).
250.000 παιδιά σε όλο τον κόσμο πάσχουν από διάφορες μορφές καρκίνου, το 80% των οποίων στις χώρες μέσου και χαμηλού εισοδήματος. Στη χώρα μας, περίπου 300 παιδιά προσβάλλονται ετησίως από καρκίνο, κυρίως από λευχαιμία. Το 70% από αυτά θεραπεύεται, λόγω της επάρκειας φαρμάκων και καταρτισμένου επιστημονικού προσωπικού. Αντίθετα, στις χώρες του τρίτου κόσμου τα ποσοστά θνησιμότητας είναι πολύ υψηλά.
« Στη χώρα μας, τα 3 στα 4 παιδιά γίνονται καλά. Είναι ένα πολύ σημαντικό και ελπιδοφόρο μήνυμα. Τα παιδιά δεν είναι καταδικασμένα σε θάνατο. Κάνουν τον αγώνα τους και τα περισσότερα θα γίνουν καλά» Αυτά είναι τα λόγια της Μαρίας Τριφωνίδη, προέδρου τα τελευταία 12 χρόνια της Φλόγας, του συλλόγου γονιών παιδιών με νεοπλασματική ασθένεια.
Καλή δύναμη στους μικρούς ήρωες! Καλή δύναμη και στους γονείς που καλούνται να παλέψουν για τη ζωή του παιδιού τους που διαγνώστηκε με καρκίνο. Ο καρκίνος δεν είναι επάρατος ούτε ανίατος.

Καλό Σαββατοκύριακο!

«Έτος Ελ Γκρέκο»

1614 – 2014
400 χρόνια από το θάνατο ενός μεγάλου ζωγράφου


Στις 18 Ιανουαρίου, από τα 25 κωδωνοστάσια του Τολέδο της Ισπανίας, ακούστηκε  ένα πολύ ιδιαίτερο κοντσέρτο για καμπάνες. Αυτή ήταν η ημέρα που το Έτος Ελ Γκρέκο ξεκίνησε και επίσημα στην Ισπανία με αφορμή τα 400 χρόνια από τον θάνατο ενός  μεγάλου ζωγράφου. Ο Δομήνικος Θεοτοκόπουλος, «ο προφήτης των μοντέρνων καιρών», ένας από τους σπουδαιότερους καλλιτέχνες όλων των εποχών και μια εξαιρετικά πολυσύνθετη προσωπικότητα, θα έχει επί μία ολόκληρη χρονιά την τιμητική του, τόσο στην πόλη και στη χώρα που τον υιοθέτησε όσο και στη χώρα και στην πόλη που τον γέννησε.

Η ζωή και το έργο του

Ο Δομήνικος Θεοτοκόπουλος γεννήθηκε το 1541 στον βενετοκρατούμενο Χάνδακα, το σημερινό Ηράκλειο Κρήτης, από γονείς ορθόδοξους και εύπορους. Πλάι στη ζωγραφική σπούδασε και τα κλασικά γράμματα. Στον Χάνδακα ζωγράφισε εικόνες στο ύφος της μεταβυζαντινής Κρητικής Σχολής, όπου συνδυάζονται και επιρροές από την ιταλική Αναγέννηση. Το 1567 έφυγε από τον Χάνδακα για τη Βενετία, όπου μαθήτευσε δίπλα στον μεγάλο Βενετό ζωγράφο Τιτσιάνο και εξοικειώθηκε με την τέχνη της βενετσιάνικης σχολής της Αναγέννησης, η οποία χαρακτηρίζεται από το πλούσιο χρώμα.
Από το 1570 έως το 1577 βρίσκεται στη Ρώμη. Φιλοξενείται στο ανάκτορο του καρδινάλιου Αλέξανδρου Φαρνέζε και γνωρίζεται με πολλούς διανοούμενους. Το 1572 εγγράφεται στην Ακαδημία του Ευαγγελιστή Λουκά. Ζωγραφίζει πίνακες, όπου το πλούσιο βενετσιάνικο χρώμα συνδυάζεται με τις ψηλόλιγνες δυναμικές μορφές των Ρωμαίων μανιεριστών. Το 1577 ο Θεοτοκόπουλος φεύγει για την Ισπανία, όπου μεταβαίνουν πολλοί Ιταλοί καλλιτέχνες για να εργαστούν στη διακόσμηση του ανακτόρου του Εσκοριάλ. Η παράξενη τέχνη του δεν αρέσει στο βασιλιά της Ισπανίας Φίλιππο Β΄ κι έτσι ο Δομήνικος θα εγκατασταθεί οριστικά στο Τολέδο παλιά αυτοκρατορική πρωτεύουσα της Ισπανίας– που εξακολουθούσε να είναι η θρησκευτική πρωτεύουσα της χώρας. Εκεί ο ταλαντούχος Κρητικός αναλαμβάνει μεγάλες παραγγελίες και ζωγραφίζει πολλά και θαυμαστά έργα. Τα έργα του, τα οποία διαπνέονταν από το θρησκευτικό συναίσθημα και το πάθος της εποχής, θα γίνουν αμέσως αποδεκτά από τον κόσμο.  Στο Τολέδο θα εκτελέσει μεγάλους πίνακες για τα εικονοστάσια των εκκλησιών και θα αποθανατίσει εξαίσιες προσωπογραφίες του ισπανικού κόσμου. Μερικά από τα σπουδαιότερα έργα του είναι «Η ταφή του Κόμη Όργκαθ» (1586) που προορίζονταν για την εκκλησία του Σάντο Τόμε, «Η στέψη της Παναγίας» (1595) και «Η αγωνία του κήπου» (1595).
Ο Δομήνικος Θεοτοκόπουλος ήταν ο μοναδικός ευρωπαίος ζωγράφος που έδωσε τόσο μεγάλη σημασία στις ανθρώπινες μορφές, στην εκφραστική τους αξία και στην αυτονομία της χρήσης του φωτός και του χρώματος, που έκαναν τις συνθέσεις του να ξεχωρίζουν.
Με το ψευδώνυμο «Ελ Γκρέκο», με το οποίο θα γίνει γνωστός σ’ όλο τον κόσμο, δημιουργεί μια τέχνη με υψηλή πνευματικότητα, όπου Βυζάντιο, Αναγέννηση και Μανιερισμός συγχωνεύονται σε ένα ολότελα πρωτότυπο και μοναδικό ύφος.
Πέθανε το 1614 στο Τολέδο, χωρίς να ξαναγυρίσει στην πατρίδα του.
Η τέχνη του Δομήνικου ξεχώριζε από τη δύναμη της επιβολής της, που εκπροσωπούσε έναν καλλιτέχνη με εκρηκτική και έντονα μυστική ιδιοσυγκρασία. Δεν ανήκε σε καμία σχολή, δε μιμήθηκε ποτέ κανέναν καλλιτέχνη και με μία εθνική ταυτότητα που τη διεκδικούσαν τρεις χώρες (Ελλάδα, Ιταλία, Ισπανία), υπήρξε αδιαμφισβήτητα ένας από τους μεγαλύτερους ζωγράφους της εποχής του, που κατάφερε να επηρεάσει πολλούς ζωγράφους αλλά και κινήματα (εξπρεσιονιστές) του 20ου αιώνα.  Στην απογραφή που συνέταξε ο γιος του μετά το θάνατο τού Γκρέκο, αναφέρονταν 143 ολοκληρωμένοι πίνακες, 45 γύψινα ή πήλινα προπλάσματα, 150 σχέδια, 30 σχέδια για ρετάμπλ καθώς και 200 χαρακτικά έργα. Τα έργα του υπέγραφε πάντοτε ελληνικά με βυζαντινούς χαρακτήρες:
«Δομήνικος Θεοτοκόπουλος ο Κρης εποίει».

Διαβάστε κι ένα ωραίο άρθρο της Αμαλίας Κ. Ηλιάδη «Ελ Γκρέκο – Η ζωή και το έργο του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου» στον παρακάτω σύνδεσμο:
http://www.matia.gr/7/73/7304/7304_2_01.html

Ο σεισμός

Όλοι έχουμε νιώσει το βίαιο ταρακούνημα του εδάφους εξαιτίας ενός σεισμού.

Οι σεισμοί, όπως γνωρίζουν τα μεγαλύτερα παιδιά, οφείλονται σε κινήσεις του φλοιού της Γης. Ο φλοιός αποτελείται από μεγάλα "κομμάτια" που ονομάζονται λιθοσφαιρικές τεκτονικές πλάκες και μετακινούνται πολύ αργά. Οι περισσότεροι σεισμοί συμβαίνουν στα όρια αυτών των πλακών. Σε ορισμένες δε περιοχές οι λιθοσφαιρικές πλάκες βρίσκονται σε διαρκή τριβή μεταξύ τους. Σ' αυτά τα μέρη συμβαίνουν καθημερινά μικρές σεισμικές δονήσεις. Σε άλλες περιοχές οι πλάκες μετακινούνται πιο βίαια και προκαλούν ένα μεγάλο σεισμό. Η πραγματική αιτία των σεισμών που γεννώνται στο φλοιό της Γης διατυπώθηκε το 1760 από το Βρετανό Τζον Μίτσελ (John Michell), ο οποίος έγραψε πως οι σεισμοί και τα κύματα ενέργειας που δημιουργούν προκαλούνται από "μάζες πετρωμάτων που μετατοπίζονται, μίλια κάτω από την επιφάνεια" και θεωρείται πατέρας της επιστήμης της μελέτης των σεισμών, της Σεισμολογίας.

Όταν, λοιπόν, στο υπέδαφος συμβεί ένας σεισμός, τα πετρώματα στην επιφάνεια της γης μετακινούνται αιφνίδια, οριζόντια ή κατακόρυφα. Αυτή η κίνηση στέλνει ωστικά κύματα προς όλες τις κατευθύνσεις. Τα ωστικά κύματα είναι αυτά που ταρακουνούν το έδαφος και τα κτήρια κατά τη διάρκεια του σεισμού.

Η ακριβής θέση στην οποία συμβαίνει ένας σεισμός ονομάζεται εστία ή υπόκεντρο. Η προβολή του υπόκεντρου στην επιφάνεια της Γης, ονομάζεται επίκεντρο. Ανάλογα με την απόσταση του υποκέντρου από την επιφάνεια της Γης (εστιακό βάθος), οι σεισμοί χαρακτηρίζονται ως:

• Επιφανειακοί ή σεισμοί μικρού βάθους (0 - 30 km)

• Σεισμοί ενδιαμέσου βάθους (30 - 70 km)

• Σεισμοί μεγάλου βάθους (άνω των 70 km)

Το όργανο που χρησιμοποιούμε για την μέτρηση των σεισμικών δονήσεων στην επιφάνεια του εδάφους ονομάζεται σεισμογράφος.

Αναφέροντας ως παράδειγμα τον τελευταίο σεισμό στην Κεφαλλονιά (26/1/2014), σύμφωνα με το Γεωδυναμικό Ινστιτούτο Αθηνών, ήταν μεγέθους 5,9 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ, είχε επίκεντρο 5 χιλιόμετρα βορειοδυτικά του Αργοστολίου και εστιακό βάθος 10 χιλιομέτρων.

Παιδιά, θυμηθείτε λίγο την άσκηση για το σεισμό που κάναμε τον Οκτώβριο (βλ. και σχετική ανάρτηση), γιατί όπου να 'ναι θα κάνουμε τη 2η άσκηση στο Σχολείο μας.

Ο Φεβρουάριος, Φλεβάρης ή Κουτσοφλέβαρος

Ονομασία του μήνα Φεβρουαρίου

Ετυμολογία του μήνα: Ο Φεβρουάριος παράγεται από το λατινικό ρήμα februare, που σημαίνει καθαίρω, αγνίζω και το ουδέτερο πληθυντικού februa, σήμαινε όχι μόνο καθαρτήριος, αλλά και την ειδική γιορτή που γίνονταν τον μήνα Φεβρουάριο. Η Άλκη Κυριακίδου-Νέστορος αναφέρει ότι ο Φέβρουος ήταν ο θεός των νεκρών και η Φεβρούα ήταν η θεά που επόπτευε τους καθαρμούς και τους εξαγνισμούς.
Ο μήνας Φεβρουάριος ήταν αφιερωμένος λοιπόν από τους Ρωμαίους στον εξαγνισμό και επιπρόσθετα, επειδή ήταν πολύ βροχερός τον είχαν αφιερώσει στον Ποσειδώνα.
Ο Φεβρουάριος προστέθηκε στο Ρωμαϊκό έτος σαν ο τελευταίος μήνας από τον Πομπίλιο Νουμά. Το 153 π,χ. μεταφέρθηκε στη θέση που έχει σήμερα (δεύτερος μήνας του έτους), και σε αυτή τη θέση διατηρήθηκε και στο Γρηγοριανό ημερολόγιο. Με την καθιέρωση του Ιουλιανού ημερολόγιου (46 π.χ.) περιορίστηκαν οι μέρες του μήνα αυτού από 30 που ήταν ως τότε σε 29, και την εποχή του αυτοκράτορα Αυγούστου του αφαιρέθηκε μια ακόμη ημέρα, που προστέθηκε στον μήνα Αύγουστο προς τιμήν του Αυτοκράτορα. Τέλος, για να συντονιστεί το ημερολόγιο των 365 ημερών προς το ηλιακό έτος, καθιερώθηκε η αύξηση των ημερών του Φεβρουαρίου κατά μια, κάθε τέσσερα χρόνια.
Ονομασίες λαϊκές για το μήνα Φεβρουάριο
Ο λαός μας τον αποκάλεσε Κουτσοφλέβαρο, επειδή έχει 28 ημέρες και κάθε τέσσερα χρόνια 29. Κάθε τέσσερα χρόνια που έχουμε δίσεκτο έτος, ο λαός μας πιστεύει ότι είναι κακότυχο. Το δίσεκτο έτος τάχα δεν πρέπει να φυτεύουν αμπέλια οι γεωργοί ούτε να γίνονται γάμοι ούτε να χτίζονται σπίτια.
Λέγεται επίσης Φλιάρης,  Ληψομήνας, Κουτσός, Κουτσούκης ή Μικρός (Κύπρος).
Στον πόντο τον Φεβρουάριο τον ονόμαζαν συνήθως Κούντουρος, γιατί έχει κοντή ουρά, αφού είναι λειψός σε σχέση με τους άλλους. Επίσης σε κάποια μέρη λεγόταν Κούτσουρος, διότι κατά κάποιο τρόπο είναι κουτσουρεμένος.
Οι δύο λέξεις Φεβρουάριος, Φλεβάρης δεν έχουν καμιά σχέση μεταξύ τους άσχετα αν συμπτωματικά ταιριάζουν τόσο ώστε η μια να προέρχεται από την άλλη.
Το Φεβρουάριος είναι ρωμαϊκό από τους Ρωμαίους θεούς Φεβρούα των καθαρμών και Φέβρουο των νεκρών.
Το ΦΛΕΒΑΡΗΣ βγαίνει από τη λαϊκή ελληνική παράδοση και έχει σχέση με τις φλέβες της γης. Ο λαός μας κατά τον Δ.Σ. Λουκάτο, παρετυμολόγησε τον μήνα και τον ονόμασε Φλεβάρη, επειδή «ανοίγει τις φλέβες του» και γεμίζει τη γη νερά.
Κατ' άλλους λέγεται Φλεβάρης, γιατί παγώνει τις φλέβες της γης. Στη Θράκη υπάρχει το ρήμα φλεβαρίζω= πλημμυρίζω, επειδή τα χωράφια «φλεβαρίζουν από τις βροχές
Λέγεται και κλαδευτής, γιατί στον αγροτικό βίο, το Φλεβάρη γίνεται το κλάδεμα, το καθάρισμα και το τσάπισμα των αμπελιών. Τότε βάζουν και καταβολάδες, δηλαδή φυτεύουν αμπέλια.
Για τον άστατο καιρό, ο Φλεβάρης λέγεται επίσης και Μεθυσμένος, γιατί δεν ξέρει τι κάνει.

Γιορτές του Φεβρουαρίου
Του Αγίου Τρύφωνα 1 Φεβρουαρίου. Ο άγιος Τρύφωνας θεωρείται φύλακας των αμπελιών.
Της Υπαπαντής 2 Φεβρουαρίου. Γιορτάζεται σε ανάμνηση της συναντήσεως του Συμεών με το παιδίον Ιησού (Λουκ., 2.25).
Τότε γίνονται προβλέψεις. «Ό,τι καιρό κάνει της Υπαπαντής, θα βαστάξει σαράντα ημέρες». Αν είναι καλός ο καιρός στις 2 Φεβρουαρίου, ο βαρύς χειμώνας θα διαρκέσει πολύ ακόμα.
Του Αγίου Συμεών 3 Φεβρουαρίου. Ο Άγιος τιμάται από τις εγκύους, που έλεγαν παρετυμολογώντας: «για να μη γεννηθεί το παιδί σημειωμένο».
Του Αγίου Χαραλάμπους 10 Φεβρουαρίου.
Η Κυριακή της Αποκριάς και η Κυριακή της Τυρινής.
H Καθαρά Δευτέρα. Eίναι μια πανάρχαιη γιορτή που σχετίζεται κυρίως με τις πομπές των "Κατ' Αγρούς Διονυσίων" αλλά και με ορισμένες Απολλώνιες ιδέες λατρευτικού περιεχομένου. Στις μέρες μας συνηθίζεται ο εορτασμός με ομαδική έξοδο στην εξοχή. Είναι η πρώτη μέρα της Μ. Τεσσαρακοστής.
Αρχαίες γιορτές ήταν τα Ανθεστήρια.

Στην Αττική μάλιστα, γιόρταζαν τα πρώτα άνθη της αμυγδαλιάς με διαγωνισμούς οινοποσίας. Άνοιγαν τους πίθους με το κρασί (πιθοίγια) και γέμιζαν τις κρασοκανάτες (χόες). Νικητής ήταν όποιος άδειαζε πρώτος τον χουν που χώραγε περισσότερο από δύο λίτρα.

Ο Άγιος Κασσιανός κάθε τέσσερα χρόνια
Κάθε τέσσερα χρόνια που το έτος είναι δίσεκτο, την τελευταία ημέρα του Φεβρουαρίου, δηλαδή στις 29 του μήνα, γιορτάζει ο Άγιος Κασσιανός. Η περίεργη αυτή γιορτή, έδωσε αφορμή για διάφορες λαϊκές ερμηνείες και περιπαίγματα.
Στη Μυτιλήνη, τη γιορτή του Αγίου Κασσιανού τη θεωρούν ως γιορτή των τεμπέληδων! Λένε μάλιστα: « του Κασσιανού γιορτάζουν οι οκνοί (οι τεμπέληδες)».
Η παράδοση από την Μυτιλήνη που εξηγεί τις παραπάνω εκφράσεις είναι οι εξής:
Μια μέρα που ο Χριστός γύριζε με τους Αποστόλους, έκατσε σε ένα μέρος να ξεκουραστεί. Πάνε τότε όλοι οι Άγιοι κοντά, για να του γυρέψουν δουλειά. Πάει ο Άι- Νικόλας και του λέει:
_ Χριστέ μου για πες μου, τι να κάνω;
Λέει τότε ο Χριστός:
_ Πήγαινε να δεις ποια καράβια και καΐκια βολοδέρνουν και απέ να τα σώζεις.
Πάει ο Άι - Τρύφωνας και του λέει:
_ Εγώ τι θέλεις να κάνω;
_ Αμ' το κλαδευτήρι το'χεις στη μέση σου και κρέμεται, τι ρωτάς λοιπόν; Πήγαινε στα χωράφια και στα αμπέλια και κάνε τη δουλειά σου. Διώξε τις αρρώστιες απ' τα δέντρα κι όλα τα κακά!
Ένας ,ένας πήγαν όλοι οι Άγιοι στο Χριστό και ανέλαβαν τη δουλειά τους. Πίσω, πίσω πήγε και ο Άγιος Κασσιανός και λέει:
_ Εγώ Χριστέ μου, τι να κάνω;
Γέλασε τότε ο Χριστός, δε βάσταξε και του ‘πε:
_ Αμ' εσύ είσαι που είσαι οκνός! Φύλαγε λοιπόν το Φλεβάρη! Κι άμα δεις και τραβάει είκοσι εννιά, έμπα μέσα στο είκοσι εννιά και κάνε τη δουλειά σου. Πάλι, σα δεν έχει είκοσι εννιά , κάτσε απ' όξω.
Αυτά λέει η λαϊκή παράδοση. Στην πραγματικότητα βέβαια ο Άγιος Κασσιανός γιορτάζει στις 29 του μήνα όταν το έτος είναι δίσεκτο, ενώ όταν δεν είναι δίσεκτο, η γιορτή του μεταφέρεται στις 28.

Γεωργικές εργασίες το μήνα Φεβρουάριο
Φυτεύουν πατάτες.
Προετοιμάζουν τα χωράφια για να σπείρουν ανοιξιάτικα σιτηρά και ενισχύουν τα φθινοπωρινά λιπαίνοντάς τα.
Κλαδεύουν αμπέλια και δέντρα.
Καθαρίζουν τα μαντριά.
Συντηρούν την κοπριά σε λάκκους.
Σβαρνίζουν τα χωράφια.

(Από το βιβλίο της Α. Κυριακίδου-Νέστορος: « Οι 12 μήνες.
Τα Λαογραφικά», εκδ. Μαλλιάρης - Παιδεία, Αθήνα 1982 )

"Ασφάλεια στο Διαδίκτυο". Ομιλία του καθηγητή Πληροφορικής του Σχολείου μας κ. Τριαντάφυλλου Τριανταφυλλίδη, σε εκδήλωση του Συλλόγου Γονέων

Τα θετικά και τα αρνητικά της χρήσης του διαδικτύου, η συμβολή των γονέων στην ορθή χρήση του από τα παιδιά, οι κανόνες που διέπουν την ασφαλή πλοήγηση, η πρόληψη κακόβουλων επιθέσεων στα παιδιά και οι τρόποι αντιμετώπισης ανεπιθύμητων καταστάσεων, ήταν μερικά από τα θέματα που έθιξε ο χθεσινός ομιλητής κ. Τριαντάφυλλος Τριανταφυλλίδης στη σχετική εκδήλωση, στην αίθουσα εκδηλώσεων του Σχολείου μας. Ο κ. Τριανταφυλλίδης, ήταν προσκεκλημένος του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του Σχολείου μας και μίλησε στους γονείς με τρόπο άμεσο και παραστατικό, χρησιμοποιώντας τα στατιστικά αποτελέσματα ερευνών και τη δύναμη της εικόνας.
Ήταν πραγματικά μια ωραία εκδήλωση και μια θαυμάσια ευκαιρία για τους γονείς να ενημερωθούν για ένα θέμα και ένα "εργαλείο" μάθησης, δημιουργίας και διασκέδασης που έχει μπει για τα καλά στη ζωή μας, χρήσιμο μεν, αλλά και επικίνδυνο, όταν η χρήση του δεν γίνεται σωστά και καταλήξει μια "κακή συνήθεια". Η  προστασία  των  ανηλίκων  δεν  είναι  μια απλή διαδικασία. Το επιθυμητό δεν είναι ούτε η πλήρης απαγόρευση της πρόσβασης στους διαδραστικούς κόσμους που στερεί το παιδί από  ανεκτίμητα  εργαλεία,  ούτε  η  παντελής  απουσία  επιτήρησης  και  κατά  συνέπεια η στροφή προς τις ευχές… για να μη συμβεί τίποτα κακό.

asfaleia