Σάββατο 15 Ιουνίου 2013

14 Ιουνίου 2013

  Δύσκολη μέρα, η τελευταία μέρα...
  Ανάμεικτα τα συναισθήματα.  Το πρόγραμμα χαλαρό...
  Χαρούμενες φατσούλες εδώ κι εκεί περιμένουν το τελευταίο κουδούνι, που φαίνεται πως αργεί πολύ!
  Μα εκεί στα σκαλιά, μια παρέα σοβαρή. Πιο πέρα μια άλλη φαίνεται κλαμένη.
  Είναι τα παιδιά της Έκτης.
  Το αίσθημα του αποχωρισμού, υπερνικά τη χαρά. Κάποιοι κλαίνε, κάποιοι χειρονομούν αμήχανα και πειράζουν τους άλλους για να τους ... περάσει.
  Τούτος ο χώρος, για  έξι σχολικά χρόνια, ήταν το σπίτι τους τελικά. Δεν είναι αλήθεια ότι έσπρωχναν το χρόνο για να μεγαλώσουν και να φύγουν. Τούτη την τελευταία μέρα ξέχασαν τις φωνές μας, τις απαιτήσεις μας και τις κουραστικές καθημερινές "δασκαλίστικες" νουθεσίες μας. Θυμούνται μόνο το χαμόγελό μας, την αγάπη, τη δικαιοσύνη και την υπευθυνότητα, που, μπορεί να μην ήταν πάντα ευδιάκριτα, ήταν όμως πρωταρχικό μέλημά μας. Και τα παιδιά έχουν το κριτήριο να διακρίνουν...
  Καλό ταξίδι παιδιά! 
  Θα σας θυμόμαστε για το ήθος σας!
  Όλοι οι δάσκαλοί σας, οι φετινοί και οι προηγούμενοι, σας ευχόμαστε να προοδεύσετε στη ζωή σας και να ζήσετε σ' έναν κόσμο, που εσείς θα βοηθήσετε να γίνει καλύτερος και ανθρωπινότερος.
  Κι εμείς σας ευχαριστούμε! Σας οφείλουμε πολλά! Κυρίως το ότι μας κάνετε συχνά να νιώθουμε παιδιά, μέσα σ' ένα κόσμο ενηλίκων που πολλές φορές είναι άθλια γερασμένος...
  Καλό καλοκαίρι!
     
  Ο Διευθυντής του Σχολείου (αυτός που συχνά - πυκνά φώναζε και δεν σας άφηνε σε ησυχία)