Δευτέρα 18 Μαρτίου 2013

Το έθιμο του χαρταετού


Την Καθαρή Δευτέρα ο ουρανός (καιρού επιτρέποντος) γεμίζει με χαρταετούς. Είναι ένα πολύ ωραίο πανελλήνιο έθιμο στην αρχή της Σαρακοστής. Μικροί και μεγάλοι, προσπαθούν να πετάξουν την πολύχρωμη, χάρτινη ιπτάμενη φιγούρα τους, όλο και πιο ψηλά!
Αναρωτηθήκατε όμως ποτέ, πώς και από πού ξεκίνησε το έθιμο του πετάγματος του χαρταετού;
Η επικρατέστερη άποψη πηγάζει από τα βάθη της Ανατολής. Στους ανατολικούς λαούς η τέχνη της κατασκευής χαρταετών τελειοποιήθηκε, φτάνοντας στο σημείο να φτιάχνουν «ιπταμένους» δράκους, πουλιά, ψάρια, ζώα. Ήταν ένα κομμάτι τις πίστης τους, στις περισσότερες περιπτώσεις. Οι λαοί αυτοί στόλιζαν τους χαρταετούς με ευχές και επιθυμίες και, πετώντας τους, τις έστελναν όσο πιο κοντά μπορούσαν στο θεό. Κάποιες φορές σήκωναν πολλούς μαζί αετούς στον ουρανό, με συνοδεία ύμνων, σαν προσευχή και ικεσία στους θεούς τους. Στην Κίνα, ακόμα και σήμερα, πιστεύεται  ότι το πέταγμα των χαρταετών διώχνει μακριά την κακή τύχη.
 Από πολύ νωρίς οι χαρταετοί εκτός από παιχνίδι ή την χρήση τους σε θρησκευτικές τελετές, άρχισαν να έχουν και πρακτικές εφαρμογές. Κατά την διάρκεια της δυναστείας των Χαν, κάποιος στρατηγός χρησιμοποίησε έναν αετό για τοπογραφικούς σκοπούς! Σκοπός του ήταν να καταλάβει ένα παλάτι, αλλά συναντούσε σθεναρή αντίσταση. Σκέφτηκε λοιπόν να κατασκευάσει ένα τούνελ, και να κάνει έφοδο στο παλάτι. Το βασικό του όμως πρόβλημα ήταν ότι δεν μπορούσε να υπολογίσει το μήκος που θα έπρεπε να έχει το τούνελ αυτό, ώστε να βγει στο κέντρο του παλατιού. Σκέφτηκε λοιπόν το εξής: σήκωσε έναν χαρταετό στον αέρα, με την άκρη του σκοινιού του στο σημείο που θα ξεκινούσε το τούνελ και τον ίδιο τον χαρταετό να υπερίπταται πάνω από το παλάτι. Έτσι είχε ένα φανταστικό ορθογώνιο τρίγωνο. Κάνοντας μετά απλές γεωμετρικές πράξεις, μπόρεσε να υπολογίσει με ακρίβεια το μήκος του τούνελ.
Στην αρχαία Ελλάδα, υπήρξαν δείγματα προσπαθειών κατασκευής αετών. Αναφέρεται ότι ο αρχιμηχανικός Αρχύτας (440 - 360 π.Χ.), ένας μαθηματικός από τον Τάραντα, μαθητής του Πυθαγόρα που ασχολήθηκε και με πτήσεις, χρησιμοποίησε στις μελέτες του τον χαρταετό. Επίσης σε ελληνικό αγγείο της κλασικής εποχής, υπάρχει παράσταση κόρης, η οποία κρατά στα χέρια της μια λευκή σαΐτα από το νήμα της, έτοιμη να την πετάξει.
Στην Ευρώπη ο χαρταετός εμφανίζεται γύρω στο 1400 μ.Χ. Τον έφεραν εξερευνητές που είχαν επιστρέψει από την Ασία. Βέβαια εκείνοι οι αετοί δεν ήταν όπως τους ξέρουμε σήμερα. Κι αυτό γιατί για να γίνει ο χαρταετός χρειάζεται πολύ και λεπτό χαρτί, το οποίο ήταν είδος πολυτελείας εκείνη την εποχή. Γι αυτό, οι αετοί κατά την διάρκεια του Μεσαίωνα, ήταν φτιαγμένοι από πανί, όπως τα πανιά των πλοίων.
Το 1752, ο Βενιαμίν Φραγκλίνος, διαπίστωσε με την βοήθεια ενός αετού, τον ηλεκτρισμό της ατμόσφαιρας και έφτιαξε το αλεξικέραυνο.


Σύμφωνα με προφορικές μαρτυρίες, την μεγάλη γέφυρα του Νιαγάρα την ξεκίνησαν, περνώντας από την μια όχθη στην άλλη το πρώτο σκοινί δεμένο σε έναν χαρταετό.
 

Το πέταγμα όμως του χαρταετού την Καθαρή Δευτέρα, δεν παύει να είναι ένα όμορφο έθιμο, ένα πανηγύρι χρωμάτων στον ουρανό, που το χαιρόμαστε όλοι. Κι ακριβώς επειδή είναι ένα έθιμο που μας δίνει χαρά, είναι ανάγκη να το διατηρήσουμε.
 

Καλό ... πέταγμα λοιπόν και καλή Σαρακοστή!